هدیه دادن علاوه براینکه نوعی احترام وارزش گذاشتن حساب می‌شود موجب الفت و علاقه مندی بیشتر بین زن و شوهر می‌شود، مخصوصاً اگر این هدیه در مناسبت‌ها و اعیاد باشد که شادی رادر زندگی زناشویی چند برابر می‌کند.
زوجین در هر سنی که باشند تفاوتی ندارد می‌تواند از این طریق خوشنودی و نشاط را برای همدیگر به ارمغان بیاورند. در اسلام سفارش شده است که سعی شود در اعیاد و مناسبت‌ها رفاه و آسایش خانواده بیشتر تأمین شود البته تأمین رفاه باید مناسب درآمد سرپرست خانواده باشد. (۱)
امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «هر میوه‌ای که همه مردم از آن می‌خورند، باید به خانواده‌اش بخوراند و خوراکی‌هایی که مخصوص ایام عید است و در غیر ایام عید به آنها نمی‌رساند، در روزهای شادی وعید به آنها برساند.»(۲)
«اگر کشوری اسلامی و پیرو قرآن باشد که برنامه آن عمل کردن مردمان به قسط و عدالت است، همه مردم به چیزهایی دسترسی خواهند داشت که برای ایشان بسنده است، حتی چیزهایی که در مراسم عید به آنها نیاز پیدا می‌شود.
آیا عید ویژه ثروتمندان است؟ مگر از کجا آمده‌اند؟ مگر مسکینان آدم نیستند؟ آیا جامعه برادری اسلامی باید چنان باشد که بخشهایی از آن سرگرم مراسم عید و شادمانی باشند و غرق در انواع تجمّل‌های نفسانی و خواستهای شیطانی و بخشهایی دیگر در خاک بنشینند و در غم نانی باشند و حفظ جانی؟ آیا آموزشی که امام صادق «ع» داده است (اینکه برای عائله‌ها در ایّام عید باید خوراکهایی افزون و شیرینیهایی رنگارنگ فراهم آورد)، تنها شامل فرعونان کاخها می‌شود و خاک‌نشینان کوخ‌ها و دیگر مستضعفان کوی‌ها و برزن‌ها هیچ حیثیّت و کرامتی ندارند و نباید به حال آنان توجّه شود؟»(۳)
منابع:
۱. ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره ۲۶
۲. الکافی (ط - الإسلامیة) / ج ۵ / ۵۱۲
۳. الحیاة / ترجمه احمد آرام؛ ج ۶؛ ص ۲۰۸
